- بایگانی محتوا

هنوز حدود ۲ ماه از بازگشایی تدریجی تاسیسات گردشگری مازندران نمی‌گذرد که زمزمه‌های آغاز موج دوم شیوع ویروس کرونا بار دیگر لرزه تعطیلی بر اندام اقتصاد گردشگری استان انداخته است.

سرپرست گروه موسیقی تبری گفت: پس از تشکیل گروه «نقاره‌نوازان» و «دوتارنوازان» و برگزاری کنسرت‌های ما، صنعت نقاره‌سازی و دوتارسازی مازندران رونق پیدا کرده است.

روزنامه‌نگار و نویسنده مازندرانی مجموعه‌ای از داستان‌های اجتماعی را در یک کتاب شامل پنج فصل مستقل به بازار کتاب عرضه کرد که یکی از فصل‌های کتاب به داستان‌های کرونایی اختصاص دارد.

یک استاد تئاتر دانشگاه عقیده دارد: نیاز همه هنرمندان این است که با مخاطب خود در ارتباط باشند و این امر برای اهالی تئاتر یک اولویت است؛ کار هنر، اثرگذاری و ماهیت تئاتر زنده بودن در حال و هوا و موقعیتی است که برای بیننده در سالن ایجاد می‌کند و به این ترتیب تئاتر آنلاین در بهترین شرایط به نوعی از سینما تبدیل می‌شود.

پس از اعتراض‌های مردمی به افزایش بهای اشتراک دو پلتفرم نماوا و فیلیمو، حال رئیس ‌کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی می‌گوید تخلف هر دو پلتفرم محرز است و رگولاتوری باید نسبت به این موضوع پاسخگو باشد.

برنامه پیشنهادی «عزت‌الله ضرغامی» برای وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی منتشر شد؛ برنامه‌ای که بیشترین تاکید آن بر "توسعه گردشگری داخلی با محور خانواده در ایران اسلامی" است.

تحقیرِ «ایرانی» در برابرِ مُشتی اجنبی، آن هم در خانه و وطنِ خویش، دردی بزرگ بود که هر ایرانیِ آزاده‌ای را مرگی هرروزه به‌حساب می‌آمد. سرودِ «ای ایران» نیز جلوه‌ای از همین درد بود که شعر آن در یکی از روزهای تابستانی ۱۳۲۳ در ذهن استاد حسین گل‌گلاب جوانه زد.

مازندران بار دیگر یکی از مفاخر فرهنگ و ادب خویش را از دست داد. فرهود جلالی ادیب هنرمند مازندرانی بود که کامبیز مصطفی‌پور درباره‌اش می‌نویسد:

فراخوان چهلمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر همراه با یادداشتی از حسین مسافرآستانه، دبیر جشنواره منتشر شد.

این مقاله می‌کوشد به این پرسش اساسی و حیاتی زیبایی‌شناسی پاسخ دهد که: آیا فرم‌های هنری و در این مقاله هنر اصیل، می‌تواند در طول تاریخ ماندگار شود؟ چرا؟و چگونه؟ در این نوشته تمام مصداق‌های وطنی از شعر نیما و نظریات او انتخاب می‌شود و سایر مصداق‌ها از هنر سایر ملل. 

 یادداشتی بر اجرای تئاتر «پسرک خیالباف» کاری از مجتبی دهدار به قلم محمد فضلی