پایگاه تحلیلی خبری واژه روز

در آرزوی المپیک

به گزارش واژه روز به نقل از فارس،محمد مهدی بخشی با یک نقص عضو نادر در ۱۴ اردیبهشت‌ماه سال ۹۴ به دنیا آمد. نام بیماری او آنامولی است که تا روز تولد حتی پزشکان هم علی‌رغم بررسی‌ها و آزمایشات مختلف در دوران بارداری مادرش نتوانسته بودند تشخیص دهند و مادر او بی‌خبر از این نقص، روز زایمان ازشکل نگرفتن استخوان‌های تحتانی پای محمدمهدی شامل دو زانو و انگشتان خبردار شد. دلیل این بیماری مشخص نیست و برخی تاثیر امواج و آلودگی هوا را علت آن می‌دانند؛ اما محمد مهدی و خانواده‌اش بدون توجه به علت، در این ۵ سال زندگی پسرشان با تلاش‌های خود به سراغ حل مسئله رفتند. او در ۱۱ ماهگی تحت عمل جراحی قرارگرفت و بخشی از پاهایش که ناقص رشد کرده بود، قطع شد و بعد از سه ماه دوران نقاهت اولین پروتز پاهای این کودک برای او طراحی شد. این اولین گام برای رویاپردازی‌ها و تلاش‌های خستگی ناپذیر محمدمهدی و خانواده‌اش بود؛ حالا او روز به روز و سال به سال رشد و با استعداد ذاتی و روحیه بالای خود پله‌های ترقی و پیشرفت را سپری کرده است. محمدمهدی در یک سفر خانوادگی در آستانه سه سالگی در تابستان ۹۶به شمال کشور رفته بود که در دریا برای شنا کردن اقدام کرد و نشان داد با بهره‌گیری از توان دستانش می‌تواند نقص پایش را کنار بگذارد و براحتی شنا کند. محمد مهدی می‌گوید: «آرزویش رفتن به پارالمپیک و مدال آوردن برای ایران اسلامی است». این روزها کنار مربی‌اش عباس دیانی سرمربی تیم دو و میدانی معلولان تلاش می‌کند تا بیاموزد و رشد کند تا بتواند در رشته‌های ورزشی معلولین پیشرفت کند. او حتی در رشته شنا نیز تحت آموزش قرار دارد. آموزش زبان انگلیسی را نیز کنار معلمش می‌گذراند؛ این‌ها برنامه‌هاییست که تنها با هزینه و تلاش‌های مربیانش که با دل و جان برای او کار می‌کنند در حال انجام است و این کودک تحت حمایت هیچ نهادی قرار ندارد که اگر این مهم رخ دهد، آرزوی او برای قهرمانی پارالمپیک دست یافتنی‌تر خواهد شد.

هدیه گردشگران به مازندران

زباله هدیه گردشگران در ایام تعطیلات به مازندران است که علاوه بر ناخوشایند کردن چهره‌ی طبیعت موجب آلودگی آب‌های زیرزمینی، خاک و محیط زیست حیوانات می‌شود.

میانکاله پس از آتش‌سوزی

بهشت پنهان پرندگان بار دیگر در جهنم آتش سوخت و بار دیگر توطئه عوامل انسانی برای به ظاهر تسویه حساب‌های ناتمام، دیواری کوتاه‌تر از میانکاله، پیدا نکرده‌ است؛ میانکاله هر ساله قربانی تکراری جهالت عوامل انسانی، اهمال مدیران و فقدان امکانات می‌شود

سوزاندن کاه مزرعه برنج در مازندران

به گزارش واژه روز به نقل از ایسنا، اگر در زمان برداشت برنج از شهرهای مازندران عبور کنید، قطعا دود غلیظ به چشمتان میخورد که نفس کشیدن را هم برایتان سخت خواهد کرد و همچنین کشاورزانی را خواهید دید که در کنار زمین نظاره گر آتش گرفتن کاه و کلش زمین خود هستند و یا به شعله‌ور شدن این آتش کمک می‌کنند، کشاورزان برای کشت دوم برنج دست به چنین اقدامی میزنند، اگرچه در این چند ساله جهاد کشاورزی در این زمینه اطلاع‌رسانی کرده و از  مضرات این کار در زمینه از بین بردن غنای زمین و اینکه این باقیمانده برداشت‌داری مواد آلی است که برای حاصل‌خیزی زمین اهمیت دارد، با سوزاندن از بین خواهد رفت و همچنین محیط زیست که با هشدارهای فراوان به کشاورزان و همچنین تعیین جریمه برای سوزاندن کاه و کلش کشاورزان همچنان مجبور به این کار میشوند و زمانی که دلیل اینکار را از کشاورزان جویا میشویم این چنین عنوان می‌کنند که: کارگرانی که برای جمع آوری کاه وکلش از داخل مزارع و بسته بندی و حمل آن به سوی دامگاه ها فعالیت میکنند، به نسبت وسعت زمین‌های کشاورزی کم است و کشاورز نه تنها حاضر است که رایگان این کاه و کلش را در اختیار خریدار قرار دهد، حتی در برخی موارد حاضرند مبلغی را به عنوان دستمزد برای این پاکسازی پرداخت کنند، اما با توجه به فرصت کم برای انجام کشت دوم و آماده سازی زمین برای اینکار مجبور به آتش زدن کاه و کلش زمین خود می‌شوند در صورتی که از مضرات آن باخبرند. دراینجا تصاویر سوزاندن کاه و کلش مزارع برنج شهرهای آمل و فریدونکنار را نشان می‌دهد.  

دشت‌ناز پناه‌گاه گوزن زرد ایرانی

زیستگاه اصلی گوزن زرد ایرانی مناطقی از غرب و جنوب غربی ایران است، اما روند کاهشی تعداد این گونه ارزشمند و زیبا در دهه ۳۰ سبب شد که از اواخر همان دهه اقداماتی برای نجات گوزن‌های زرد ایرانی در کشور انجام شود و از اوایل دهه ۴۰ نیز نگهداری این گونه‌ها در مناطق و زیستگاه‌های جدید و حفاظت شده آغاز شد. نزدیک به ۶۰ سال است که حفاظت ویژه از این گونه جانوری انجام می‌شود و مهم‌ترین مرکز نگهداری و تکثیر گوزن زرد ایرانی هم سایت تکثیر نیمه‌طبیعی دشت ناز در ساری است؛ جایی که طی دو سال اخیر تعداد گوزن‌های زرد ایرانی در آن رشد قابل توجه و چشمگیری داشته و امیدواری برای دوباره دیدن گوزن‌ها در زیستگاه‌ اصلی‌شان پس از رسیدن تعدادشان به حد مطلوب را بیشتر کرده است. اکنون جست‌وخیزشان بیشتر شده و حالا با جمعیتی بیشتر در پناهگاه ۵۵ هکتاری دشت‌ناز ساری جولان می‌دهند و بیمی هم از شکار شدن و طعمه قرار گرفتن ندارند؛ تعداد گوزن‌های زرد ایرانی در دشت‌ناز مهم‌ترین مرکز تکثیر و پرورش این گونه جانوری به ۵۳ رأس رسیده تا امید به بازگرداندن گوزن‌ها به زیستگاه اصلی‌شان پس از چند دهه بیشتر شود.

نماهایی از نمایش طالب

نمایش «طالب» به کارگردانی «تورج زایدلی» و منتخب مرحله نهایی سی و یکمین جشنواره تئاتر استان، این‌بار کاندید کسب رتبه در جشنواره سراسری سرو شد.

دریاچه چورت، طبیعت بکر مازندران

دریاچه‌ی «چورت» یا «میانشه» (خواهرخوانده‌ی دریای خزر) در فاصله‌ی ۱۰ کیلومتری روستای چورت حد فاصل ساری تا کیاسر در استان مازندران ایران قرار دارد. این دریاچه، در ۳۵۰ کیلومتری تهران در جنگل‌های بکر روستای چورت در بخش چهاردانگه شهرستان ساری واقع در ۵۰ کیلومتری جنوب این شهر است. وسعت این دریاچه حدود ۲٫۵ هکتار است. این دریاچه به دلیل نزدیکی به روستای چورت، دریاچه چورت هم نامیده می‌شود. این دریاچه در سال ۱۳۱۸ خورشیدی بر اثر زمین‌لرزه و رانش زمین و در پی آن بسته شدن مسیر آب چشمه‌ای که در کنار دریاچه قرار دارد، به وجود آمده‌است.

طبیعت زیبای کوهستان چالوس

ارتفاعات کوهستانی چالوس در گرمای تابستان جلوه‌ای از زیبایی‌‌هاست. فعالیت دامداران در مراتع ییلاقی در مرز اکوتون (مرز میان جنگل و مرتع) و یورش بی‌محابای مه در ارتفاع ۲۴۰۰ از سطح دریا تصاویری بدیع از طبیعت خلق کرده است.  

زندگی گالشی در فیلبند مازندران

به دامداران کوه‌نشین مازندرانی که در دامنه‌های شمالی رشته‌کوه البرز زندگی می‌کنند گالِش گفته می‌شود. گالش، در بخشی از زبان‌های ایرانی شمال غربی، همچون گیلکی و مازندرانی معنای گاوبان را می‌دهد. به عبارت ساده‌تر گالش یعنی کسی که دامداری می‌کند و گاو و گوسفند پرورش می‌دهد. همچنین در زبان مازندرانی به چوپان گاو، گالش و به چوپان گوسفند کِرد گفته می‌شود. در بام شرقی مازندران، روستایی است که به روستای فیلبند معروف است. این روستا که در ارتفاع ۲۳۰۰ متری شهرستان بابل واقع شده است در اکثر مواقع سال توسط اقیانوسی از ابر پوشیده شده است و جلوه ای خاص را به منطقه می دهد. که گالش های منطقه ییلاق خود را در تابستان در این منطقه پشت سر می‌گذارند.

تالاب نیلوفر آبی بابل

تالاب نیلوفر آبی بابل در کمربندی شرقی این شهرستان در استان مازندران قرار گرفته است. این تالاب یکی از بزرگترین تالاب‌های محدوده‌ی شهری استان مازندران با وسعت ۳۴ هکتار می‌باشد که آب کشاورزی سه منطقه حیدر‌کلا، حاجی‌کلا و حمزه‌کلا را تامین می‌کند. تالاب نیلوفر آبی با دارا بودن موقعیت مناسب زیست محیطی مکان بسیار خوبی را برای گردشگری ایجاد کرده است.

«نفار» یا «نپار» در مازندران

به گزارش واژه روز به نقل از ایرنا، «نفار» یا «نپار» در لغت نامه دهخدا به بنای چوبین دوطبقه اطلاق می‌شود و در گویش مازندران، تختی با پایه بسیار بلند مانند بالاخانه‌ای که با پله‌های چوبین بر آن بالا روند. این ساختمان‌های ساده چوبی که بیشتر در زمین‌های شالیزاری روستاهای مازندران دیده می‌شوند کاربردی ساده دارند، مثلا در طبقه زیرین محل نگهداری تجهیزات کشاورزی و در طبقه بالای آن نیز جهت استراحت و اقامت شبانه «شوپه» یا همان نگهبان شبانه شالیزار است. هر زمین شالیزاری دارای یک نفار می باشد و جانمایی آن در بالاترین نقطه زمین است تا به کل شالیزار دید داشته باشد.  

«نقش بر گِل» در سلیم‌آبادِ مازندران

روستای «سلیم‌آباد»، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان «تنکابن» در استان مازندران است. این روستا به سبب جاذبه‌های طبیعی، فرهنگی و صنایع‌دستی مقصد بومگردی گردشگرانِ بسیاری از سراسر ایران است. «سلیم‌آباد» از نظر جغرافیایی در دامنۀ کوه قرار دارد و به سبب دوری و دیری تا به امروز بافت اصلی معماری بومی‌اش را حفظ کرده و این موضوع در جاذبۀ گردشگری آن بی‌تاثیر نبوده است. اما مهم‌ترین دلیل سفر گردشگران از مازندران و دیگر استان‌های ایران به سلیم‌آباد «سفالگری» این منطقه است. سفالگری در سلیم‌آبادِ تنکابن به مثابه هنری موروثی و دیرپای، گردشگران و علاقه‌مندان بسیاری را به وجد آورده و مقصدی برای بومگردی ایجاد کرده است. «محب‌علی محبی» پیشکسوت سفالگری این منطقه -که سفالگری در خانوادۀ ایشان قدمتی صدساله دارد- در این‌باره می‌گوید: سفالگری را از ۶ سالگی نزد پدرش «استاد علی‌بابا خان» و بعدها در کنار عموی خود «استاد اسد خان» که از نمونه‌های سفالگری آن دوره بوده آغاز کردم.   محبی در ادامه به اصالت گیلانی خود اشاره می‌کند و می‌افزاید: در سال ۱۳۰۰ پدرم از گیلان به مازندران مهاجرت کرد و از آن تاریخ ما ساکن مازندران هستیم و با سنت و عادات این جغرافیا انس گرفته‌ایم. محبی در حال حاضر دارای هشت فرزند و هشت نوه است. این خانواده سی‌نفره همگی در سلیم‌آباد به سفالگری مشغولند. به گفته بزرگ خاندان محبی، «نقش بر گِل» در سلیم‌آباد تنکابن سبب شد سفالگری این روستا مورد توجه یونسکو قرار بگیرد و به ثبت ملی برسد. امروزه سفالگری در سلیم‌آباد قابلیت صادرات پیدا کرده است و سالانه چهارهزار قطعه سفال به کشور‌های کویت، عراق، ژاپن و آلمان صادر می‌شود.