نیما را نمی‌شناسیم
به گزارش واژه روز، «احمدرضا بهرام‌پور عمران» در مراسم پایانی هفته مازندران که دیشب در سالن هلال احمر ساری برگزار شد، با بیان این که ما متاسفانه هنوز نیما را به رسمیت نمی‌شناسیم، گفت: صد سال از زمانی که نیما انتشار شعرهای خود را آغاز کرد می‌گذرد، ولی ما هنوز نیما را به رسمیت نمی‌شناسیم.
وی درباره اهمیت بومی‌گرایی و نگرش محلی نیما، اظهار کرد: دهه‌هاست که نیما را به عنوان شاعری که در مدرسه سن‌لویی تهران درس خواند و زبان فرانسه می‌دانست می‌شناسیم و از نیما تصویر شاعری صرفا فارسی‌سرا و اشنا به زبان فرانسه ساخته‌ایم. در حالی که نیما بیش از این تصویر، یک شاعر تبری و مازندرانی بود. امروز زمان آن رسیده درباره اهمیتی که نیما به سرزمین پدری و زبان مادری‌اش قائل است سخن بگوییم.
این نیماپژوه اظهار کرد: نیما هم‌زمان که به شعر جهانی و ملی نظر داشت به زبان و فرهنگ مازندرانی توجه زیادی می‌کرد. سفرهای پی در پی نیما به یوش و سفر به نقاط مختلف مازندران، موجب شده بود نیما با فرهنگ مازندرانی ارتباط عمیق داشته باشد. همین واژه‌هایی که در شعر نیما شکل نمادگونه پیدا کردند مثل داروگ و ری‌را، حکایت از این تعلق خاطر دارد.
وی خاطرنشان کرد: نیما هم‌زمان که از فروید، هگل و مارکس سخن می‌گوید از ترانه‌ها و تصنیف‌های بومی مانند طالبا و امیری هم یاد می‌کند. این ترکیب نگاه جهانی، ایرانی و بومی نیماست که از او، نیما می‌سازد.
بهرام‌پور عمران تصریح کرد: ویژگی مهمی که شعر ایرانی نیما را قابل عرضه جهان می‌کند عناصری است که از فرهنگ مازندران وارد شعر کرده و آن‌ها را به خوبی می‌توان در شعر نیما دید. ولی در آستانه صدمین سالی که نیما شعرش منتشر کرد، اشعارش از کتاب‌های درسی حذف می‌شود و این یعنی ما هنوز نیما را به رسمیت نشناختیم.
