- مازندران - سلیم‌آباد، مهد سفال ایران

تاریخچه سفالگری در ایران

فلات ایران یکی از مهم‌ترین مناطق در آسیای غربی است که در پیدایش و گسترش صنعت سفالگری نقش داشته است.

اشیای سفالی بسیاری در کاوش‌های باستان‌شناسی ایران زمین به دست آمده است، که مربوط به هشت تا ده هزار سال پیش از میلاد می‌باشد.  برخی از باستان‌شناسان آغاز سفالگری را از ایران می‌دانند؛ که با توجه به آثار کشف شده از سفالینه هایی مربوط به 8 هزارسال پیش از میلاد، در البرز مرکزی و کوهستان‌های بختیاری این نتیجه‌گیری حاصل شده است.

مازندران مهد سفال ایران

بشر‌نخستین پس از ترک غار واستقرار در دشت‌ها و شیوه نوین زندگی نیاز به ساخت نخستین دهکده‌ها در مازندران (طی نیمه هزاره 8 قبل از میلاد ) و نیاز به استفاده از ظروف جهت نگهداری غلات وحبوبات کشف شده، وارد مرحله ساخت سفال شد.
زیباترین ظروف سفالی در هزاره‌های 4 و 5 قبل از میلاد در فلات مرکزی وشمال ایران تولید شدندکه مازندران از جمله آنهاست. این ظروف بدون استفاده از چرخ سفالگری ساخته شده ودارای ظرافت ساخت ،نقاشی بسیار زیبا روی لعاب غلیظ وتنوع در ساخت فرم بوده است. نخستین چرخ سفالگری در ۳۵۰۰ سال قبل از میلاد اختراع شد، پس از اختراع چرخ سفالگری تحولی تازه در این هنر سنتی پدید آمد و تنوع ساخت ظروف سفالین بسیار گسترده شد.

دهکده سفالگری ایران

روستای «سلیم‌آباد» از روستا‌های بخش مرکزی تنکابن به شمار می‌رود که به دلیل جاذبه‌های طبیعی، فرهنگی و صنایع‌دستی به‌عنوان روستای هدف بوم‌گردی نیز معرفی‌شده است، زیرا در بافت اصلی خود معماری سنتی‌اش را حفظ کرده و قرار گرفتن در دامنه کوه نیز به روستای سلیم آباد که می‌توان آن را دهکده سفالگری نیز نامید جلوه خاصی داده است. و این اعتبار مدیون خانواده «محبی» است.

خانواده محبی از سال ۱۲۸۹ تاکنون به‌صورت آبا و اجدادی در این روستا به رشته سفالگری اشتغال دارند و گردشگران زیادی را به این روستا جذب کرده‌اند. حدود ۳۰ تن از اعضای خانواده محبی به این کار مشغول بوده و امرارمعاششان از این راه است. خانواده محبی این هنر را بنام خود در یونسکو ثبت کرده و تاکنون در نمایشگاه‌های ملی و بین‌المللی رتبه‌های ارزنده‌ای را کسب کردند. خانواده محبی سالانه ۴ هزار تا سفال به کشور‌های کویت، عراق، ژاپن و آلمان صادر می‌کنند. 

این خانواده بزرگ‌ترین تولید کننده کلاهک بام‌های سفالی است.

نگاه منابع طبیعی به این خانواده به دلیل ایجاد خوداشتغالی و هنر ارزشمندشان مثبت بوده و پیش‌ازاین حدود دو هکتار زمین برای برداشت مصالح و خاک از سوی منابع طبیعی به آنان واگذار شد. این روستا سالیانه پذیرای حدود ۳۰۰ تن گردشگر خارجی و تعداد زیادی مسافران داخلی است.